Propiedades da Pizarra

A durabilidade é a propiedade máis importante e que mellor caracteriza a lousa galega, e é, sen dúbida, a que marca a diferenza co resto de materiais substitutivos empregados na cuberta. A pizarra mantense inalterada e constante nas súas propiedades técnicas fronte a moitos factores como a humidade, o po, o salitre, o frío, a calor, a neve ou o vento. Polo tanto, a lousa é resistente aos ataques dos axentes atmosféricos e á corrosión producida polo fume e os gases Pola súa composición, non é atacada por ácidos nin por bases, sendo practicamente insensible ao medio natural ou industrial. Nesta invariabilidade das súas características reside en parte unha das súas maiores virtudes, que é a durabilidade. Segundo un estudo da Universidade de Bath, no Reino Unido, calcúlase que a vida útil dunha pizarra é de 200 anos.

Algúns dos materiais empregados para a instalación na cuberta non teñen un illamento térmico adecuado, sendo este un dos factores representativos que indican a calidade do produto. Tanto é así que o Código Técnico da Edificación establece a actual Certificación Enerxética dos Edificios, que cataloga e diferencia os edificios polo seu aforro enerxético en función da resistencia térmica dos elementos que conforman os cerramentos e a cuberta, entre outros. O illamento térmico dos cerramentos é maior canto menor é o coeficiente de transmisión térmica dos elementos dos que están formados. No caso das cubertas, a lousa destaca sobre outros materiais de cubrición, como tellas cerámicas ou de formigón, fibrocemento ou cubertas metálicas. Pois ben, o seu coeficiente de transmisión térmica é moi baixo, 0,43 Kcal/ºCmh. Para facerse unha idea da magnitude do coeficiente en lousa, pódese observar que outros materiais como as tellas de formigón oscilan entre 1,5 e 1,2 Kcal/ºCmh, así como as cerámicas que teñen aproximadamente un coeficiente de 0,80 Kcal/ºCmh., ambos os dous ofrecendo menos illamento térmico que a pizarra. Ademais, se se engade a montaxe habitual da lousa cunha cámara de aire, ou con materiais illantes, a dita condutividade térmica será moito menor, polo que o illamento térmico, e polo tanto, o aforro enerxético da vivenda será maior

A impermeabilidade da lousa garante unha baixa absorción de auga e resistencia ás xeadas, que están intimamente relacionadas coa durabilidade. Só hai que usar o sentido común, se un material absorbe unha gran cantidade de auga pola súa porosidade, e se sabe que a conxelación da auga e a formación de xeo supoñen un aumento de volume debido á súa transformación de líquido a sólido, é obvio que un material poroso exposto a baixas temperaturas e xeadas sufrirá máis intensamente, podendo racharse ou romperse. No estudo realizado pola Universidade de Santiago de Compostela coméntase que a absorción é unha propiedade do material que representa a súa capacidade para absorber auga. Relacionáa polo tanto coa porosidade aberta, ou o que é o mesmo, o volume de ocos en contacto coa atmosfera. Os materiais obxecto de estudo teñen os seguintes valores. Placas de pizarra: 0,40%. Baldosas cerámicas: 12%. Baldosas de formigón: 6%. É evidente o menor valor de absorción da lousa en comparación cos outros dous materiais.

A propiedade de illamento acústico depende da densidade dos materiais que compoñen o recinto, neste caso da cuberta. A densidade da pizarra é maior que a doutros materiais, o que supón un maior illamento acústico, tanto dos ruídos aéreos como dos producidos por calquera tipo de impacto. A propiedade de illamento acústico depende da densidade dos materiais que compoñen o recinto, neste caso da cuberta. O valor de densidade da pizarra oscila entre 2,7 – 2,85 gr/cm3, mentres que o dos principais materiais de cubrición como tella cerámica e fibrocemento é de 2,0 gr/cm3 e 1,8 gr/cm3, respectivamente. Ante un ruído de impacto, como a auga da choiva que golpea o tellado, a pizarra ten a vantaxe de ser un material moi coherente e elástico, polo que é difícil que un de pizarra ben colocada resoe, absorbendo ben o impacto.

No estudo da Universidade de Santiago de Compostela con datos facilitados por LOEMCO, analízase outra das propiedades máis significativas para a durabilidade, a resistencia á flexión. Neste estudo, compárase a resistencia á flexión de diferentes materiais de cuberta segundo probas de laboratorio que demostran que a lousa ten unha alta resistencia á flexión, polo tanto unha maior durabilidade. En resumo, os ensaios supoñen unha placa de lousa de 10 mm de espesor, que é o grosor nominal dunha tella cerámica ou de formigón, cunha anchura de 290 mm e unha lonxitude tal que se poida colocar entre as barras de apoio do dispositivo de proba de flexión, 370 mm de distancia. Esta placa pode asimilarse a unha baldosa cerámica plana cunhas dimensións de 470 x 290 mm. Nestas condicións, para un ensaio en seco, obtense un valor de carga de rotura para a pizarra de 365 daN, valor claramente superior ao dunha baldosa cerámica plana destas dimensións, para o que se poderían esperar valores da orde de 250. 300 daN. E tamén superior á resistencia á flexión en carga de rotura de 150 daN que teñen as tellas planas de formigón. Para saber de que magnitudes fala o estándar, a unidade de forza daN chámase decanewton e equivale a 10 Newtons, ou dito doutro xeito, 1 daN equivale aproximadamente a 1 quilogramo. Polo tanto, a lousa ten claramente unha maior resistencia á flexión que as tellas cerámicas e de formigón, o que está directamente relacionado coa maior durabilidade do material.

Pódese dicir que todas as formas, ladeiras ou espazos pódense cubrir con pizarra. Partindo desta afirmación e apreciando a inmellorable calidade estética e técnica do acabado de lousa, é lóxico pensar que se pode utilizar para realizar diferentes elementos construtivos. O uso da pizarra para cubertas é o máis habitual polas innumerables características que proporciona para tal fin. Este feito non debe eclipsar as diversas solucións construtivas que é capaz de crear a pizarra, como pavimentos interiores e exteriores, revestimentos interiores, revestimentos de fachadas, fachadas ventiladas e mesmo elementos decorativos na construción.